Niespodzianki z okazji moich 18. urodzin dla mojej macochy wywróciły jej świat do góry nogami

W poranek moich osiemnastych urodzin w powietrzu unosiła się atmosfera oczekiwania nie tylko na zwyczajowe uroczystości, ale także na niespodziankę, którą planowałam od lat.

Moja macocha przywitała mnie ciepłym, pocieszającym uśmiechem, takim, który zawsze poprawiał mi humor od dnia, w którym pojawiła się w naszym życiu.
„Wszystkiego najlepszego, kochanie” – powiedziała, wręczając mi małe, pięknie zapakowane pudełeczko. Jej oczy błyszczały miłością i troską, które stały się jej znakiem rozpoznawczym.

„Dziękuję” – odpowiedziałam, a moje serce przepełniła wdzięczność dla tej kobiety, która postanowiła być przy mnie przez cały czas. „Ja też mam dla ciebie niespodziankę, ale… musisz się spakować”.

Na jej twarzy natychmiast pojawiło się zmieszanie. „Spakować moje rzeczy?” – zapytała, a ekscytacja ustąpiła miejsca niepokojowi. „Czy ty…?” „Mówisz poważnie?”

„Tak” – powiedziałam stanowczym głosem, pomimo wewnętrznego bólu. „Chcę, żebyś spakował swoje rzeczy w ciągu najbliższej godziny. Wychodzisz z domu”.

Jej lekki, niedowierzający chichot przygasł, gdy dostrzegła powagę w moich oczach. „Ale dlaczego, kochanie?” „Myślałam, że jesteśmy rodziną”. Jej słowa ucichły, a w jej głosie zagościł smutek.

„Czas już”, powiedziałem, czując ciężar chwili przytłaczający mnie. „Planowałem to od dnia, w którym tata to zrobił”. „Jedziesz do innego miasta”.

Przypominało to scenę z filmu, gdy załadowałem jej skromne rzeczy do samochodu i zawiozłem ją w nowe miejsce, a ona przez cały czas siedziała obok mnie w bezruchu pełnym niepewności i udręki.

Podróż była długa i cicha, pełna niewypowiedzianych pytań i napięcia. Odezwałem się pierwszy.

„Nie wiedziałeś, że mój ojciec założył konto na moje nazwisko, kiedy byłem dzieckiem, żeby odłożyć pieniądze na edukację”. Od jego śmierci wpłacałem na to konto wszystkie pieniądze z dorywczych prac i prezentów. To naprawdę spora suma.

Macocha spojrzała na mnie z mieszaniną smutku i współczucia w oczach. „Rozumiem. Jesteś już dorosła, masz pieniądze i już mnie nie potrzebujesz. Ale dlaczego wysyłasz mnie tak daleko? W ogóle nie chcesz mnie widzieć?”

Gdy podjechaliśmy pod skromny, piękny dom, niespodzianka, którą skrywałam, w końcu była gotowa się ujawnić.