Moja żona nie chce wydawać swoich ogromnych dochodów na potrzeby moich rodziców

“Cześć,

Mam 34 lata i jestem żonaty z moją 35-letnią żoną od ośmiu lat. Jest niesamowicie niezależna, zdeterminowana i pracowita – szczerze mówiąc, to żywioł.

Od pięciu lat pracuje na dwóch etatach: w marketingu zdalnym i jako freelancerka w branży konsultingowej. Łącznie zarabia około 160 000 dolarów rocznie.

Tymczasem wciąż jestem pomiędzy karierami. Podejmuję się kilku projektów graficznych i innych okazjonalnych zleceń, zarabiając może 800–1000 dolarów w dobrym miesiącu, ale to nieregularnie.

Wciąż zastanawiam się nad swoim kierunkiem w życiu. Nie pracuję szczególnie ciężko i prawdopodobnie nigdy nie będę.

Ponieważ moje dochody są tak niestabilne, moja żona jest głównym żywicielem rodziny od ponad pięciu lat. Płaci ratę kredytu hipotecznego, rachunki, jedzenie, koszty samochodu – wszystko.

Dzięki niej mieszkamy w wygodnym domu w przyzwoitej okolicy, jeździmy dwoma niezawodnymi samochodami i mamy ubezpieczenie zdrowotne.

Teraz pojawia się problem.

Jej rodzice są po sześćdziesiątce i zaczynają potrzebować coraz więcej pomocy. Ona i jej rodzeństwo regularnie pomagają im w opiece, naprawach domu, a ostatnio nawet pomogli im kupić nowy samochód – moja żona wpłaciła około 8000 dolarów ze swoich oszczędności.

Zajmuje się także takimi sprawami, jak przyjmowanie leków i bierze urlop w pracy, aby ich odwiedzić.

Moi rodzice są mniej więcej w tym samym wieku, również na emeryturze i nie są zamożni. Żyją skromnie, ale ostatnio zaczęli dawać do zrozumienia – nic wprost, ale wiecie, jacy potrafią być rodzice – zastanawiając się, dlaczego moja żona tak bardzo pomaga swojej rodzinie, a nie robi tego samego dla naszej.

Moja mama kiedyś zapytała, czy jest dla nas „mniej babcią” i widziałam, że ją to zraniło.

Poruszyłem tę kwestię z żoną, sugerując, że skoro ona może wydać tysiące na swoich rodziców, to może mogłaby pomóc także moim, na przykład wysyłając ich na wakacje albo pomagając w naprawie ich starego dachu.

Kiedyś pomogła mojej mamie, płacąc za leczenie stomatologiczne za jakieś 1200 dolarów, więc nie jest tak, że nic nie zrobiła. Ale ostatnio postawiła sobie wyraźną granicę.

Powiedziała mi, że nie jest już jedyną dorosłą osobą w naszym małżeństwie i że muszę wziąć się w garść i zająć się własną rodziną.

Od tej pory planuje rozdzielić nasze finanse tak, że ja będę odpowiedzialny za swoje dochody, a ona za swoje.

Poczułam się całkowicie zdradzona. Czy małżeństwo nie powinno polegać na dzieleniu się? Na byciu partnerami na dobre i na złe? Czyż nie obiecaliśmy sobie tego?

Powiedziałem jej, że nasze pieniądze powinny być NASZYMI pieniędzmi, ponieważ jesteśmy drużyną i oboje jesteśmy odpowiedzialni za naszych rodziców.

Mówi, że byłoby to sprawiedliwe, gdybyśmy wnosili równy wkład. Ale czy to jest sprawiedliwe?

Staram się, jak mogę, wciąż jestem na dobrej drodze i daję jej mnóstwo wsparcia emocjonalnego i pomocy w domu. Gotuję, sprzątam i załatwiam sprawy – czy to też nie ma znaczenia?

Powiedziała mi, że miłość nie usprawiedliwia wiecznego życia na czyimś kosztem i że nie będzie dalej finansować mojego poczucia winy z powodu własnych rodziców. To naprawdę bolało.

Staram się. Nie jestem leniwa. Po prostu jeszcze nie znalazłam odpowiedniej okazji. A kiedy ją znajdę, uwierz mi, będę pamiętać, jak mnie traktowała przez cały ten czas. Nie zapomnę tych podwójnych standardów.

Czy zatem nie mam racji, oczekując, że moja żona będzie pomagać moim rodzicom tak samo, jak pomaga swoim? Czy nie powinniśmy pracować jako zespół? Nie proszę jej, żeby przestała dbać o swoją rodzinę – po prostu uważam, że powinno być równo. Czyż nie na tym polega sprawiedliwość?”