Moja teściowa żąda, żebym oddał jej pierścionek zaręczynowy, bo „pochodzi on z jej strony rodziny”

Byliśmy z Adamem małżeństwem od sześciu miesięcy i życie było udane. Nasze małe mieszkanie powoli zaczynało przypominać dom i znaleźliśmy wspólny, komfortowy rytm.

Każdego ranka, kiedy robiłam kawę, patrzyłam, jak słońce pada na mój pierścionek i uśmiechałam się, wspominając dzień, w którym nerwowo uklęknął na jedno kolano. To było magiczne.

Więc pewnego pięknego piątkowego wieczoru poszliśmy na kolację do jej rodziców. Miałam na sobie pierścionek, jak zawsze. Gdy tylko weszliśmy, zobaczyłam moją teściową, Diane, mrużącą oczy i patrzącą na moją dłoń.

Uścisnęłam dłoń Adama i szepnęłam: „Twoja mama nie wydaje się dziś wieczorem zbyt spokojna”.

„Ma się dobrze” – powiedział, całując mnie w policzek. „Tata zrobił jej ulubioną pieczeń. Pewnie jest po prostu głodna”.

Ale czułam na sobie jego wzrok przez cały wieczór i za każdym razem, gdy sięgałam po szklankę wody lub wykonywałam gest podczas naszej rozmowy, podążał za moją lewą ręką.

W połowie kolacji Adam i jego ojciec, Peter, wstali, żeby sprawdzić, co się dzieje z pieczenią w piekarniku. Gdy tylko zniknęli poza zasięgiem słuchu, Diane nachyliła się do mnie przez stół.

„Podoba ci się ten pierścionek, prawda?” Jego głos był łagodny, ale oczy zimne.

Mrugnęłam, zaskoczona nagłym pytaniem. „Oczywiście… Adam mi go dał”.

Uśmiechnęła się do mnie tym napiętym, współczującym uśmiechem, który sprawił, że ścisnęło mnie w żołądku. „Och, kochanie. Tak. Ale ten pierścionek jest w naszej rodzinie od pokoleń. Należy do mojej babci. To nie jest drobiazg, który ma trafić w ręce… no cóż, kogoś takiego jak TY”.

Poczerwieniałam, jakby mnie spoliczkowała. „Ktoś taki jak JA?”