Mój ojciec wyrzucił mnie z domu, kiedy dowiedział się, że jestem w ciąży. Osiemnaście lat później odwiedził go mój syn.

Nazywa się Tyler. Jest w mojej klasie. On… nie pochodzi z bogatej rodziny. Jego rodzina ma kłopoty, ale powiedział, że zrobi wszystko, żeby tam być.

Chwila ciszy.

„Zamierzasz zatrzymać dziecko?” zapytał.

 ” Tak. ” 

Odchylił się na krześle i powoli wypuścił powietrze przez nos. „Zastanów się dobrze nad tym, co teraz powiesz”.

„Tak, zachowam” – odpowiedziałem. „I nie zmienię zdania”.

Wpatrywał się we mnie z zaciśniętą szczęką, jakby mógł mnie przekonać, żebym kwestionowała wszystko. Kiedy mu się to nie udało, jego wyraz twarzy zmienił się nie w gniew, ale w coś gorszego. Pogardę.

„Masz siedemnaście lat” – powiedział cicho. „A ty marnujesz życie dla biednego dzieciaka, który ledwo potrafi o siebie zadbać?”

„Nic nie marnuję” – powiedziałem spokojnie, ale stanowczo. „Dam radę. Zrobię to”.

Odsunął krzesło i wstał. Podszedł do drzwi wejściowych. Otworzył je.

„Chcesz wychować bękarta z biednym chłopcem?” mruknął, wpatrując się w ulicę za gankiem. „To zrób to sam”.

To było wszystko. Bez krzyków. Bez pytań. Tylko jedno zdanie, które zakończyło wszystko.

Miałam siedemnaście lat. I nagle zostałam bezdomna.

Mój ojciec, znany biznesmen i właściciel dobrze prosperującej sieci warsztatów samochodowych, nigdy nie zwracał na mnie uwagi.

Żadnego telefonu. Ani centa. Nie sądzę, żeby kiedykolwiek mnie szukał.

Pościeliłam mu łóżko. A on po prostu pozwolił mi tam leżeć, bez względu na to, jak zimne czy zniszczone było.

Ojciec mojego dziecka też nie wytrzymał długo. Dwa tygodnie po tym, jak wyprowadziłam się z domu ojca, nie oddzwonił. Składał obietnice, mówił, że mnie wesprze, że zrobi wszystko, co w jego mocy. Ale obietnice nie pokryją kosztów pieluch. Ani czynszu. Ani rachunków szpitalnych.

Więc zrobiłem to sam.