Mój mąż zabronił mi wchodzić do jednego pokoju w naszym domu, a ja nie mogłam przestać płakać, gdy zobaczyłam, co tam było.

„Chodź, oprowadzę cię” – powiedział Robert.

„Pięknie!” – wykrzyknęła Alexis, wchodząc do kuchni. „Wszystko jest piękne”.

„Ale Alexis, ten dom należy również do ciebie” – powiedział z dumą.

Robert narzucił jednak jedną zasadę. Poprosił Alexis, żeby nigdy nie szła na strych. To był zakazany pokój.

Alexis zgodziła się i obiecała, że ​​nigdy nie wejdzie na strych.

Jej ciekawość jednak była silniejsza niż zmysły, więc gdy Robert wyszedł na spotkanie i została sama w domu, poszła na strych.

Kiedy otworzyła drzwi, zaczęła płakać. Nie rozumiała, jak mogła być jednocześnie zdezorientowana i szczęśliwa.

Tam, na słabo oświetlonym strychu, Alexis miała wrażenie, jakby natknęła się na skarbnicę ukrytych wspomnień męża. Zabawki z nieopowiedzianymi historiami, stare pocztówki i fotografie z życia Roberta sprzed związku były porozrzucane po całej przestrzeni. Pośród tych artefaktów, spoczywały wzruszające listy wymieniane między małym dzieckiem a jego ojcem, żołnierzem stacjonującym daleko w czasie wojny, dające wgląd w minione czasy.

„Jak śmiesz tu wchodzić? Moja żona nie spełnia moich próśb, więc teraz muszę wymienić zamki we własnym domu”. Alexis zauważyła Roberta w drzwiach, wyraźnie zdenerwowanego.

„Chcę cię po prostu poznać, Robercie, chcę cię po prostu zrozumieć” – wyszeptała.

Robert, patrząc na żonę, uspokoił się i zaczął jej opowiadać historię.

„Mój ojciec był surowy. Był żołnierzem i wierzył w ukrywanie emocji. To jedyne, co mi zostało z czasów, kiedy czułem się kochany” – przyznał.

Robert opowiadał o swoim samotnym dzieciństwie i o tym, jak bardzo pragnął akceptacji ojca.

To odkrycie przyniosło Robertowi ogromną ulgę. Nie był już tym chłodnym, milczącym mężczyzną, którego Alexis przywykła widywać. W takich chwilach zmienił się i dopuścił Alexis do siebie, a ich relacja się pogłębiła.

Lata później bolesne wspomnienia Roberta ustąpiły miejsca śmiechowi jego córki April. W końcu pozbył się rzeczy, które tak długo go dręczyły, i uporządkował strych, który teraz jest małym kącikiem do czytania.