cenne jest jedzenie w samotności!

„Czasami jest niezręcznie” – powiedziała. „Byłam w twoim położeniu – jadłam sama, proszona o zwolnienie miejsca, jakbyś zajmowała mniej miejsca. Chciałam, żeby moje dzieci zrozumiały, że twoja obecność ma znaczenie. Że jednoosobowa impreza to wciąż impreza”.

Jej słowa coś we mnie zmiękczyły. Nie poprawiała mnie, tylko utwierdzała.

„Po rozwodzie często jadłam sama” – dodała. „Ludzie nie zdają sobie sprawy, jak łatwo single są odrzucani. Chcę, żeby moje dzieci zrozumiały: nie wymagamy od innych, żeby się zmniejszyli”.

Jej życzliwość była jak prezent delikatnie położony na stole. „Dziękuję” – wydusiłem z siebie.

„Smacznego obiadu” – powiedziała, kiwając głową w stronę mojego talerza. „Dobrze wybrałaś”. Potem wróciła do rodziny, a dziewczynki nieśmiało machały, jakbyśmy podzieliły się czymś niewypowiedzianym.

Małe chwile przynależności
Potem jadłem wolniej – nie z buntu, a z wdzięczności. Sałatka z kopru włoskiego poprawiła mi humor. Ryba była przypieczona do samego brzegu. Blask świecy zamienił moją szklankę z wodą w migoczące jezioro.

Później bliźniaczki szkicowały kredkami. Jedna z nich trzymała rysunek: żółte kółka oznaczające światło, okno i postać z patyczków – mnie – uśmiechającą się do stołu. „To ty” – powiedziała dumnie. Położyłam dłoń na sercu. „Idealnie”.

Kierowniczka podeszła ostrożnie. „Dziękuję za cierpliwość” – powiedziała. Uśmiechnęłam się. „Nie ruszyłam się. Ale dziękuję, że pytasz, a nie zakładasz”. Położyła na stole tartę cytrynową – na koszt firmy. „Dla porównania”. Razem się roześmiałyśmy.

Delektując się cytrusowym aromatem tarty, starszy mężczyzna, który jadł samotnie, uniósł espresso w milczącym toaście. Skinąłem głową w odpowiedzi. Dwóch samotnych gości, cicho się witających.

Zdanie do zachowania
Kiedy rodzina odeszła, matka znów się zatrzymała. „Dziękuję” – powiedziała. „Mam nadzieję, że nie przesadziłam”.

„Nie zrobiłeś tego” – odpowiedziałem. „Dałeś mi wyrok do dotrzymania: impreza jednoosobowa to wciąż impreza ”.

Jej uśmiech mówił, że rozumie. Dzieci krzyknęły „Dobranoc!” i wybiegły za drzwi.

Nawet gospodarz, kiedy wychodziłem, zdawał się brać udział w lekcji. „Rezerwacja dla jednej osoby?” – zapytałem wcześniej. Teraz dodał: „Moja mama często jada sama na mieście. Myślę o niej”.

Kontynuowanie tego
Wracając do domu, światła miasta wydawały się łagodniejsze. Pomyślałam o rodzinie, rysunku, tarcie cytrynowej, słowach, które dostałam w prezencie. W mieszkaniu przykleiłam obrazek kredkami do lustra, obok pocztówek i pamiątek. Szkło zmieniło się w okno – odbijające nie tylko mnie, ale i prawdę, którą praktykowałam tamtej nocy: przynależność nie wymaga towarzystwa.

Wyszłam, żeby się najeść. Wróciłam do domu odżywiona w sposób, którego się nie spodziewałam. Zajmowanie miejsca przy stole nie było egoistyczne – było konieczne. Jedzenie w samotności nie czyniło mnie mniej wartościową. Uczyniło mnie ludzką. Godną przestrzeni. Głodną kolacji. Uprawnioną do miejsca przy oknie, bez żadnych przeprosin.